Voor deze roman nam de in Nederland wonende Sana Valiulina de lotgevallen van haar Tataarse ouders als uitgangspunt. Didar en Faroek groeien in de jaren dertig op in de Sovjet-Unie, ver van elkaar. De Stalinterreur woedt in alle hevigheid, en wanneer zij volwassen worden breekt de Tweede Wereldoorlog uit. Didar wordt naar Estland verdreven, Faroek moet in het Rode Leger. Als zijn eenheid achter de Duitse linies wordt gedropt, wordt hij krijgsgevangen gemaakt. Na de bevrijding van Europa kan Faroek terug naar de Sovjet-Unie. Daar wordt hij direct in een strafkamp opgesloten. Op dat moment hoort Didar, die bijna al haar familie heeft verloren, toevallig van zijn lot. Ze begint hem te schrijven,en haar brieven helpen hem door tien zware kampjaren heen. Als Faroek na Stalins dood ten slotte vrijkomt, besluit hij haar op te zoeken. Het wordt een bittere teleurstelling, maar dan blijkt de kracht van de liefde. Didar beseft dat ze niet meer zonder de man van de brieven kan.
