Gertrud Maes Livres

Providence Dupois ontmoet in een ziekenhuis in Marrakech de zevenjarige Zahera, die daar al sinds haar geboorte woont. Zahera is een wees en lijdt aan de ongeneeslijke taaislijmziekte. Tussen het meisje en de jonge vrouw groeit een onbreekbare band en als Providence weer vertrekt, belooft ze Zahera dat ze zal terugkomen om haar te adopteren en mee te nemen naar Parijs. Providence is vastbesloten om woord te houden. Als op de dag dat ze naar Marokko zal vliegen een IJslandse vulkaan uitbarst die al het vliegverkeer in Europa platlegt, gaat ze wanhopig op zoek naar andere middelen van vervoer. Ze komt terecht in een klooster, waar de monniken beweren dat ze haar kunnen leren vliegen: niet met een vliegtuig, maar zelf, met haar armen, door de kracht van haar liefde. Hoe krachtiger de liefde, hoe eerder en beter ze kan vliegen. Providence gebruikt haar diepe liefde voor Zahera als motor om de bijna 1500 kilometer naar het meisje te overbruggen. Maar is ze nog op tijd…?

This short novel conjures up the solitary daily life of Bilodo, a postman who shares his Montreal apartment with his goldfish, Bill. As a result of his indiscretion (the steaming open of personal correspondence), Bilodo becomes involved in an exchange of haiku between the woman of his dreams, a Guadeloupean beauty, and Gaston Grandpre, an eccentric intellectual whose mail Bilodo delivers. Around these events, Denis theriault weaves a passionate tragicomic love story full of twists and turns, but also rich in dazzling descriptions of lush, tropical landscapes and subtle evocations of the sober, precise art of the haiku. All this takes place against the prosaic background of a life deeply rooted in an unvarying routine.

Lorsque Myriam, mère de deux jeunes enfants, décide malgré les réticences de son mari de reprendre son activité au sein d'un cabinet d'avocats, le couple se met à la recherche d'une nounou. Après un casting sévère, ils engagent Louise, qui conquiert très vite l'affection des enfants et occupe progressivement une place centrale dans le foyer. Peu à peu le piège de la dépendance mutuelle va se refermer, jusqu'au drame. [payot.ch]

"Echt, het woord 'islamofobie' is slecht gekozen als daarmee de haat wordt bedoeld die bepaalde idioten tegen moslims koesteren. En het is niet alleen slecht gekozen, het is ook gevaarlijk. [...] De strijd tegen racisme richt zich tegen alle vormen van racisme, maar waartegen is de strijd tegen islamofobie gericht? Tegen de kritiek op een godsdienst of tegen de afschuw van zijn beoefenaars, omdat ze van buitenlandse afkomst zijn?" Charb, vanaf 1992 een van de pijlers van Charlie Hebdo en een fervent voorvechter van gelijke rechten, getuigt van zijn ongerustheid over het feit dat hij de strijd tegen racisme verdrongen ziet worden door een strijd voor de bescherming en de promotie van een godsdienst. De term 'islamofobie' suggereert immers dat het erger is om de islam - dat wil zeggen, een manier van denken die op zich prima aanvechtbaar is - te verafschuwen dan moslims. Maar kritiek hebben op een godsdienst is geen misdrijf, terwijl iemand discrimineren op grond van zijn religieuze afkomst dat ontegenzeglijk wel is. Dit essay laat goed zien dat zowel racisten als radicale islamisten, demagogische politici en luie journalisten met het woord 'islamofobie' prima uit de voeten kunnen.