Stanisław Ignacy Witkiewicz Ordre des livres

Tom zawiera 3 znane dramaty Stanisława Ignacego Witkiewicza. W małym dworku: Dramat z 1921 roku, który na scenie został wystawiony dwa lata później. Utwór jest krytyką konwencji realistycznej w sztuce. Powstał w odpowiedzi na dzieło Tadeusza Rittnera pt. W małym domku. Akcja rozgrywa się w Kozłowicach, gdzie mieszka rodzina Nibek czyli Dyapanazy wraz z dwoma córkami. Po niedawnym pogrzebie Pani Nibek, jej córki postanawiają wywołać ducha swojej zmarłej matki. Pojawia się widmo matki, Anastazji Nibek, która rozmawia z domownikami o swojej śmierci, a nawet je z nimi śniadanie. Czy wywołanie ducha zmarłej Anastazji było dobrym pomysłem? Jej bliscy nie spodziewają się, że wkrótce poznają odpowiedź. Matka: Dramat Witkacego z roku 1924, który przedstawia relację syna z matką. Tytułowa matka to Janina Węgorzewska, która musi utrzymywać swojego syna Leona (ma do niego o to pretensję). Ona zajmuje się robótkami ręcznymi. On jest myślicielem, filozofem, tworzy swój własny manifest ideologiczny. W końcu Leon wplątuje się w podejrzane interesy i staje się bogaty. Jednak los bywa okrutny Szewcy: W Szewcach pokazany jest świat przyszłego społeczeństwa, społeczeństwa, które jest zautomatyzowane, a w konsekwencji pokazano również upadek cywilizacji według wyobrażeń Witkiewicza. Utwór przedstawia historie Szewców, którzy przechodzą przez kilka rewolucji. Są oni niezadowoleni ze swojej dotychczasowej pracy, zostają zamknięci i skazani na bezczynność. Również i to im nie odpowiada, dlatego dochodzi do buntu

W małym dworku jest dramatem Stanisława Ignacego Witkiewicza należącym do kanonu polskiej literatury dwudziestolecia. Akcja utworu rozgrywa się w majątku Dyapanazego Nibka i jego dwóch córek. Domownicy i przyjaciele nawiedzani są przez ducha zmarłej Anastazji Nibek, żony Dyapanazego, która zwierza się ze swoich dawnych zdrad małżeńskich i miłości, a następnie prowokuje serię rodzinnych tragedii. Utwór należy w dużej mierze odczytywać jako parodię sztuki realistycznej Tadeusza Rittnera W małym domku i całego nurtu realistycznego, któremu sprzeciwił się Witkiewicz w koncepcji Czystej Formy. Dominujący w dramacie pierwiastek parodii, przeobrażający wstrząsające zdarzenia w tragifarsę, doprowadza zasady realistycznej konwencji do absurdu i ukazuje ich przestarzałość. Równocześnie wprowadza odbiorcę w nowe obszary teatru opartego na wolnej inwencji i twórczym splataniu konwencji. Lektura dla szkół średnich

Być może niniejszy tom powinien mieć tytuł Małe pisma, zgodnie z przewidywaniem autora, który dedykując wiersz Kobra kuzynce Dziudzi, dodał z właściwą sobie autoironią, że wiersz pochodzi z Małych pism (Kleineren Schrifften) będących częścią Dzieł pośmiertnych (uvres posthumes). Tom zawiera małe pisma, które nie znalazły się w wydanych dotąd dwudziestu trzech tomach Dzieł zebranych. Zebrano je w czterech działach + Appendix. W pierwszym dziale pomieszczono dwa reportaże (z podróży odbytej z Bronisławem Malinowskim do Australii oraz opisujący pierwszy lot samolotem z Katowic do Warszawy), dwa felietony o specyficznej atmosferze Zakopanego oraz anons Witkacego o zamiarze założenia własnego pisma artystyczno-krytycznego. Dział drugi obejmuje osiem utworów poetyckich i Wierszykiz rysunków. Lata 19251927 to krótki okres powodzenia scenicznego dramatów Witkiewicza. Rezultatem zainteresowania twórczością Witkiewicza było sześć udzielonych przezeń wywiadów prasowych oraz odpowiedź na ankietę zgromadzonych w dziale trzecim. Dział czwarty to przede wszystkim jednodniówka Papierek lakmusowy (1921) podana bez żadnych ingerencji i poprawek, a także pseudofachowy artykuł Polepszenie na rynku dykt i fornierów wydrukowany pod kryptonimem (kr) w Codziennej Gazecie Handlowej oraz zabawny Projekt pogodzenia się p. Bagińskiej z S.I. Witkiewiczem w celu wznowienia normalnych stosunków towarzysko telefonicznych. Appendix zawiera pełny tekst rozprawy filozoficznej Ogólna podstawa krytyki poglądów Koła Wiedeńskiego i pokrewnych (Zarzut błędnego koła). Tom wzbogacają ilustracje, m.in. znakomite rysunki Witkacego.

Młody chłopiec, syn srogiego barona-browarnika, wraca po maturze do rodzinnego dworu. Wydarzenia rozgrywają się bardzo szybko. W ciągu jednej nocy śmierć ojca i podwójna inicjacja seksualna oraz szereg dziwacznych znajomości, które zniechęcają naszego bohatera do sztuki, filozofii i religii, potem nacjonalizacja rodzinnego majątku, cios ze strony kochanki (rozbuchanej, starzejącej się femme fatale) i upadek matki w ramiona dziarskiego przedstawiciela ludu. Barwnym tłem tego dramatu jest wyuzdana political fiction: pogrążona w chaosie Polska, otoczona republikami bolszewickimi, w Rosji zwyciężyli biali, by zaraz ulec potędze bezdusznych Chińczyków. W atmosferze przygniatającej schyłkowości (upadek w różnych formach i kierunkach dotyczy wszystkich i wszystkiego), w ogólnym dojmującym nienasyceniu, wpływy zdobywa demoniczny, nieodgadniony Mąż Opatrznościowy krzywonogi Generał- Kwatermistrz Kocmołuchowicz.

Najlepsza powieść Witkiewicza!Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał w latach dwudziestych genialną powieść antycypującą filozoficzną istotę dwudziestowiecznych totalizmów zanim jeszcze komunizm najgroźniejszy z nich ujawnił światu swe niedostrzegalne naówczas mechanizmy. Witkiewicz opisuje karierę... číst celé

Ostatni, monumentalny tom listów Witkacego próbuje sprostać beznadziejnemu w istocie zadaniu publikacji całości tej korespondencji. Co rusz bowiem okazuje się, że „Witkacy ciągle pisze”. Dowodem na to jest choćby odnaleziona korespondencja z dr. Rouhierem. W tomach znalazły się dwa bloki listów o wymiarze filozoficznym – do Romana Ingardena i Hansa Corneliusa, a wśród pozostałych adresatów m.in.: Jan Leszczyński, Maria Zarotyńska, Bruno Schulz, Tadeusz Langier, Jerzy Eugeniusz Płomieński, Karol Ludwik Koniński, Zofia Żeleńska, Józef Mehoffer, Kazimierz Twardowski, Maria Kasprowiczowa.

W małym dworku jest dramatem Stanisława Ignacego Witkiewicza należącym do kanonu polskiej literatury dwudziestolecia. Akcja utworu rozgrywa się w majątku Dyapanazego Nibka i jego dwóch córek. Domownicy i przyjaciele nawiedzani są przez ducha zmarłej Anastazji Nibek, żony Dyapanazego, która zwierza się ze swoich dawnych zdrad małżeńskich i miłości, a następnie prowokuje serię rodzinnych tragedii. Utwór należy w dużej mierze odczytywać jako parodię sztuki realistycznej Tadeusza Rittnera W małym domku i całego nurtu realistycznego, któremu sprzeciwił się Witkiewicz w koncepcji Czystej Formy. Dominujący w dramacie pierwiastek parodii, przeobrażający wstrząsające zdarzenia w tragifarsę, doprowadza zasady realistycznej konwencji do absurdu i ukazuje ich przestarzałość. Równocześnie wprowadza odbiorcę w nowe obszary teatru opartego na wolnej inwencji i twórczym splataniu konwencji.Lektura dla szkół średnich