Adair is moeder van twee kinderen. De jongste is Adam, dertien jaar oud maar met een geestelijk vermogen van een zesjarige. Naast de epileptische aanvallen, die hij al had, krijgt hij nu plotseling leukemie. Zijn moeder vertelt hoe zijn en dus haar leven is verlopen sinds de dag dat dit bekend werd en het overlijden van Adam ruim een jaar later. Ze probeert te genieten van de resterende tijd en dat lukt haar ook. Door positief te blijven denken, sterft Adam uiteindelijk heel rustig. Het is een nuchter en rustig geschreven boek, zonder tranen en overdreven sentimentaliteit. Zij wil hiermee bereiken dat derden (leren) inzien hoe ingrijpend een dergelijke ziekte is.
