Agnieszka Graff Livres

In the cultural debates of modernism the concepts of time and space were juxtaposed, representing disparate sensibilities, styles of art, even political camps. Artists and thinkers of the era took sides: with time, i. e. all that is fluid and transitory, or with space, i. e. structure and permanence. The «space-time wars» involved such key figures as Henri Bergson, Wyndham Lewis and Gertrude Stein. Joyce was both a participant – one who often changed camps – and an avid chronicler and interpreter of the conflict. This study employs modern narrative theory to read Joyce through the time-space binarism. Philosophical and cultural background is examined, reaching back to Aristotle, Giordano Bruno, St. Augustine, Lessing, and Bergson. The story of the controversy itself is told in some detail. Next, its traces are examined in A Portrait of the Artist, Ulysses and finally Finnegans Wake, read here as an effort to transcend the opposition. Much attention is paid to Joyce criticism; it is argued that the logic of the binarism underlies much of what has been said about his texts.

Oto 120 poruszających memów Marty Frej, które dotykają ważnych i aktualnych problemów społecznych, skłaniają do refleksji i odsłaniają trudną prawdę o polskiej rzeczywistości. Siebie i swoje poglądy można wyrażać na wiele sposobów, jednak tym, co do współczesnego człowieka przemawia najbardziej, jest obraz. Marta Frej, polska malarka, ilustratorka i animatorka kulturalna, opisuje dzisiejszą rzeczywistość i swój stosunek do niej za pomocą memów. W tych obrazach z błyskotliwymi, celnymi podpisami porusza wiele trudnych tematów dotyczących m.in. praw kobiet, feminizmu, nietolerancji wobec mniejszości seksualnych, ekspansji Kościoła katolickiego w życiu publicznym, wykluczenia, stereotypów Jej profil na Facebooku obserwuje ponad 200 tysięcy osób, a memy z prawdziwymi do bólu hasłami zna pewnie cała Polska.

Od pierwszego wydania Świata bez kobiet minęło 20 lat. Wiele się zmieniło na lepsze ale równie wiele na znacznie gorsze. Przeżywamy dziś apogeum procesu, którego wczesną fazę Agnieszka Graff diagnozowała. Nie zaczęła się wtedy dyskusja o prawach kobiet, bo ją przerywano i ośmieszano. Dziś widać, że nie przez przypadek. Milczenie to nieodłączna część układu politycznego: po 1989 roku budowano nad Wisłą demokrację, ale z pominięciem praw kobiet. Niemal całkowity zakaz aborcji wprowadzony w 1993 roku, nazywany kompromisem, miał ów porządek społeczny stabilizować. Teraz feminizm jest zjawiskiem masowym, choć osoby popierające te postulaty nie zawsze się za feministki i feministów uważają. Powstały Partia Kobiet i Kongres Kobiet, są Manify i Strajk Kobiet. Po drugiej stronie barykady znajduje się antyfeminizm podszyty nacjonalizmem, zawsze w zestawie z homofobią, nazywany też walką z ideologią gender. Rządy PiS pod rękę z Ordo Iuris zafundowały Polkom prawdziwą jazdę bez trzymanki. W odpowiedzi zrodził się potężny ruch kobiecy zdolny wyprowadzić na ulice setki tysięcy osób. Agnieszka Graff (ur. 1970) tłumaczka i publicystka, absolwentka Amherst College i Oxfordu, profesorka w ośrodku Studiów Amerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka wielu esejów i felietonów (publikowanych m.in. w Gazecie Wyborczej, Literaturze na Świecie i Zadrze). Współzałożycielka Porozumienia Kobiet 8 Marca, członkini zespołu Krytyki Politycznej oraz członkini rady programowej stowarzyszenia Kongres Kobiet. Wydała też Rykoszetem. Rzecz o płci, seksualności i narodzie (2008), Matkę Feministkę (2014) oraz Memy i graffy. Dżender, kasa i seks (2015, wspólnie z Martą Frej).

Dieses Buch kartographiert die neue Phase der globalen Kämpfe um Geschlechtergleichheit und sexuelle Demokratisierung: die ultrakonservative Mobili-sierung gegen die «Gender-Ideologie» (engl. gender ideology ) und jene feministischen Bemühungen, die ihr entgegenwirken. Das Argument des Buches ist, dass die Anti-Gender-Kampagnen, die um 2010 in Europa aufkamen, nicht einfach eine Fortsetzung der antifeministischen Gegenreaktion seit den 1970er Jahren sind, sondern Teil einer neuen politischen Konfiguration. Die Opposition gegen «Gender» ist zu einem Schlüsselelement des heraufziehenden Rechtspopulismus geworden, der die durch den Neoliberalismus verursachten Ängste, Scham und Wut erfolgreich für sich nutzt und so die liberale Demokratie zu zerstören droht. Anti-Gender Politik im populistischen Zetigeist bietet eine neuartige Konzeptualisierung der Beziehung zwischen der ultrakonservativen Anti-Gender-Bewegung und rechtspopulistischen Parteien und untersucht die opportunistische Synergie zwischen jenen Akteuren. Die beiden Autorinnen arbeiten heraus, dass es sich bei den Anti-Gender-Kampagnen um eine globale Bewegung handelt und nutzen die Situation in Polen als Ausgangspunkt für eine vergleichende Perspektive. Sie zeigen, dass die Anti-Gender-Rhetorik am besten als reaktionäre Kritik am Neoliberalismus (als soziokulturelle Formation) zu verstehen ist. Das Buch untersucht auch die jüngste Welle feministischer Massenmobilisierungen und betrachtet die transnationale Revolte der Frauen als eine linkspopulistische Bewegung. Dies ist eine wichtige Studie für all jene, die in den Feldern Politik, Kulturwissenschaften, Geschlechter- und Sexualstudien und der Soziologie forschen. Sie ist ebenfalls für Aktivist:innen und politische Entscheidungsträger:innen eine nützliche Quelle.

Gender jest dziś w samym centrum konfliktu politycznego, którego stawką jest przyszłość demokracji. Rosnące wpływy środowisk ultrakonserwatywnych wyprowadziły kobiety i osoby LGBTQ+ na ulice. Agnieszka Graff i Elżbieta Korolczuk, analizują wzrost znaczenia ruchów antygenderowych oraz ich powiązania z populistyczną prawicą. Przyglądając się masowym mobilizacjom feministycznym w Polsce i na świecie, autorki dowodzą, że skuteczną odpowiedzią ruchów progresywnych na wojnę z gender jest populizm feministyczny – intersekcjonalny, oddolny, wchodzący w sojusze z innymi grupami marginalizowanymi. Obowiązkowa lektura dla wszystkich osób, które chcą zrozumieć, jak skutecznie stawić opór prawicowej hegemonii.

„Graff została konserwatystką, odbiło jej od macierzyństwa” – krążyły plotki po mieście, gdy zaczęła rzadziej pojawiać się na feministycznych spotkaniach i pisać felietony o poruszaniu się z wózkiem po mieście. Nie da się ukryć: feminizm ma kłopot z macierzyństwem. To doświadczenie, które podważa nasze przekonania dotyczące woli i podmiotowości. A zwłaszcza o „wyborze”. Pracować czy poświęcić uwagę i czas wychowaniu? – większość kobiet stoi tu wobec konieczności, nie wyboru. Opieka nad małym dzieckiem pożera ogromnie dużo czasu, energii i funduszy, a także emocjonalnego zaangażowania. Tak dużo, że na niewiele innego tych zasobów starcza. Czy oznacza to, że matka nie może być feministką? Oczywiście, że nie. Tyle tylko, że to feminizm szczególny – sceptyczny wobec rynku, wymagający wobec ojców, uważny na to, co dzieje się w domu i w piaskownicy. Matka Feministka to zadziorny przewodnik po doświadczeniu macierzyństwa w kraju, gdzie przekonanie, że rodzina jest najważniejsza jest odwrotnie proporcjonalne do środków przeznaczanych na politykę rodzinną. Wszystko, co w polskiej rzeczywistości budzi rozgoryczenie, wściekłość, a często wręcz rozpacz matek, znajdziesz w tej książce. I jeszcze mocne dowody na to, że równość jest wartością rodzinną.