Autor podejmuje problematykę wykonywania przez Sejm funkcji kontrolnej i kreacyjnej w procesie kształtowania polskiej polityki zagranicznej, w kluczowym w historii III RP okresie 1997-2004 roku. W tych latach Polska - ze znaczącym udziałem Sejmu - zrealizowała dwa główne cele polityczne sformułowane po zmianach w 1989 roku: członkostwo w NATO i w Unii Europejskiej. Autor bada możliwość wpływu parlamentu (w tym także opozycji) na politykę zagraniczną realizowaną przez rząd demokratycznego państwa.
