19 kwietnia 1809 roku, na przedpolach Raszyna doszło do morderczego starcia między wojskami austriackiego VII Korpusu Ferdynanda d’Este i szczupłymi siłami armii Księstwa Warszawskiego, księcia Józefa Poniatowskiego. Całodniowa batalia nie przyniosła żadnej ze stron definitywnego rozstrzygnięcia, jednakże w jej wyniku, duch zaczepny Austriaków został złamany a dowódca austriacki pozbawiony złudzeń co do łatwej i szybkiej kampanii na terytorium odradzającego się państwa polskiego.
Dzięki świetnej postawie żołnierza polskiego, jego determinacji i odwadze, plan rosyjskiego feldmarszałka Iwana Dybicza, zakładającego przeprowadzenie błyskawicznej kampanii wojennej przeciwko wojsku powstańczemu Królestwa Polskiego zakończył się fiaskiem.
Prezentowana praca stanowi próbę przedstawienia najważniejszych problemów dotyczących polityki komunistów polskich wobec Stolicy Apostolskiej między 1945 a 1974 r. Cezura początkowa wskazuje na datę ogłoszenia przez władze komunistyczne uchwały, że konkordat zawarty między Polską a Stolicą Apostolską przestał obowiązywać. W konsekwencji obie strony nie utrzymywały stosunków dyplomatycznych. Natomiast w 1974 r. nawiązano niepełne stosunki dyplomatyczne, gdyż powołano zespoły ds. stałych kontaktów roboczych. W badanym okresie można zaobserwować proces nawiązywania relacji dyplomatycznych: od zerwania stosunków, przez sondaże, nieoficjalne i półoficjalne rozmowy, do wreszcie oficjalnych negocjacji, mających na celu unormowanie relacji polsko-watykańskich.