Janicki Wojciech Livres

Badanie ryzyka w naukach społecznych jest nadal nowatorskim tematem i stanowi obszerny przedmiot dociekań naukowych. Granice państw wręcz przeciwnie. Są obiektem wielowiekowych i multidyscyplinarnych badań naukowych i poddawane są wielu próbom uporządkowania ich właściwości. Natomiast obydwie kategorie granice i ryzyko charakteryzuje złożoność, zmienność, wielowątkowość i wielorakość podejść badawczych. Z jednej strony, pozwala to na nieustanne zgłębianie ich istoty i poszukiwanie prawidłowości, a z drugiej staje się źródłem problemów metodologicznych i trudności z uporządkowaniem wiedzy na ich temat. Obydwie kategorie są więc interesującym wyzwaniem dla badacza. Granice zewnętrzne Unii Europejskiej stanowią ciekawą egzemplifikację procesów zachodzących na współczesnych granicach i działań zapobiegających związanym z nimi zagrożeniom. Są obrazem zmieniającej się natury granic w późnowestfalskim ładzie między-narodowym, traktowanym jako kompilacja ciągłości ładu westfalskiego i zmiany ładu powestfalskiego.

Border conflicts and territorial claims are inscribed into the history of almost every state, they have been and continue to be the most frequent cause of interstate conflict and the most common trigger for war. This book demonstrates that this problem still exists and continues to be relevant despite liberal buzzwords and notions such as the borderless world. (...) The fusion of two perceptions on border conflict one geographic, the other deriving from international relations indicates the differences and similarities between them as well as a certain degree of convergence between the two areas in identifying pathways to conflict resolution in the borderlands. (...) excerpt from the introduction

Z powodu odpływu ludności obszary peryferyjne tracą najlepszą część swojego kapitału ludzkiego, przede wszystkim ludzi młodych, zdolnych i przedsiębiorczych. Skuteczność dotychczasowych prób powstrzymania tego odpływu, np. poprzez poprawę dostępności komunikacyjnej, zachęty finansowe dla inwestorów czy inwestycje w kapitał ludzki mieszkańców - podobnie jak próby zwiększenia przyrostu naturalnego - została wielokrotnie zweryfikowana negatywnie. Na obszarach peryferyjnych istnieje ukryty kapitał ludzki w postaci cudzoziemców, często nielegalnych imigrantów, zatrudnianych na stanowiskach nie odpowiadających ich kwalifikacjom. Uwolnienie tego kapitału i umożliwienie imigrantom podjęcia legalnej pracy w ich zawodach ma szansę w znacznym stopniu wypełnić powstałą lukę. Implementacja tego rozwiązania wymaga gruntownej rewizji dotychczasowych praktyk oraz zmiany paradygmatu niezbyt dobrze sprecyzowanej, rodzącej się dopiero polityki migracyjnej Polski. Migracje międzynarodowe nie powinny być traktowane w kategoriach zagrożenia dl bezpieczeństwa państwowego oraz dla spójności społecznej, lecz jako narzędzie pozytywnej przemiany w regionach potrzebujących wsparcia. Polityka migracyjna powinna zawierać komponent przestrzenny i kierować strumień imigrantów do tych regionów, które w sposób szczególny potrzebują kapitału ludzkiego. Powinna także być zintegrowana z polityką rozwoju regionalnego, co obecnie nie ma miejsca.