Bołdak-Janowska Tamara Ordre des livres

Tamara Bołdak-Janowska, postać wielokulturowa, mocno osadzona w realiach pogranicza białorusko-polsko-tatarskiego (z całym bolesnym i ciężkim bagażem tegoż) to pisarka niepokorna. Stawia pytania, które wwiercają się w umysł czytelnika. Tamara traktuje odbiorcę poważnie, jak partnera do filozoficznej dysputy nad najbardziej istotnymi i powodującymi cierpienie przejawami życia człowieka i ziemi, a raczej Ziemi. Jednocześnie, wśród wielu dziedzin artystycznych, uprawiając rysunek „satyryczno-filozoficzny” poetka zaskakuje skojarzeniami, ostrym poczuciem humoru. We wszystkim, co robi, jest oryginalna, śmiała i wierna sobie.

W poezji Olsztyn nigdy nie został przedstawiony tak szeroko i głęboko. Książka zawiera pięć poematów, które są zapisem życia Olsztyna w szerokim sensie: kondycji intelektualnej współczesnego mieszkańca, jego uczuć, niepokojów, strachu, radości – wszystkiego, co się wiąże z jego życiem. Jest także zapisem olsztyńskich miejsc, ich wyglądu i codziennego dziania się. Wszystko to zyskuje dojrzałą formę poetycką w surrealistycznym ujęciu, którego tak brakuje w dzisiejszej poezji.

Jeden z najbardziej charakterystycznych głosów na mapie polskiej literatury powraca. „Hop! Hop! Hop! Traktat o samotności” Tamary Bołdak-Janowskiej to obszerny zbiór tekstów poetyckich, który swoim ciężarem gatunkowym może zachwycić – albo przytłoczyć nadmiarem zapomnianych tropów i środków poetyckich, których w polskiej liryce nie spotykano od dawna. Feministyczna, witalna, postulatywna. I bezczelna – taka, mniej więcej, jest ta książka. Jakby nie patrzeć, mamy wreszcie tom poetycki na wiele lektur, bo jedno podejście nie wystarczy, żeby zdekodować przynajmniej część chwytów, które olsztyńska autorka wykorzystuje w swoim nadzwyczajnym literackim projekcie. „Pokoleniowa rówieśniczka poetów Nowej Fali, Bołdak-­Janowska ignoruje ich ewolucję, odrzuca późną światową elegancję, nawracając do punktu wyjścia – do swobody od politycznych zniewoleń myślowych i językowych, do kultu konkretu, do materialnego wymiaru realnej egzystencji. Nawet u Wata nie ma takiej furii” – pisze w posłowiu książki Adam Pomorski.?

Tadeusz Szyłłejko: To dramatyczny krzyk rozpaczy! Nie jest to lektura dla smakoszy deserów. To rzeczywiście 'Restauracja strasznych potraw'. Drażni, porusza, irytuje. Anna Bojarska: Boże, jakie to dobre!

To bodaj jedyna polska twórczość, która nie przekłamuje życia. Czapliński

Ta książka odpowiada na naszą tęsknotę do światów alternatywnych i na odwieczne pytanie, czy świat byłby lepszy, gdyby był inny. Dowcipna, żywo napisana, wizyjna i baśniowa opowieść o innej wersji naszej historii przykuwa uwagę i każe się zastanowić, nad tym, czy rzeczywiście to, co widzimy wokół, jest takie oczywiste. Olga Tokarczuk