Trzydziestoletnia Danusia jest aktorką teatru dramatycznego. Dwa razy w
tygodniu prowadzi w radiu audycję pt. Nocne largo. Danusia jest rozwiedziona.
Była żoną Daniela, przedsiębiorcy, kt�ry nie cenił zainteresowań żony, a ją
samą uznawał za mało atrakcyjną kobietę. Pewnego dnia do domu przyniesiono
przesyłkę z hotelu - zagubione przez żonę Daniela rękawiczki. Danusia
zrozumiała, że mąż ją zdradza. Zażądała rozwodu. Gdy Daniel się wyprowadził,
zabrał ze sobą kamienną sowę, pamiątkę Danki po jedynej przyjaci�łce z czas�w
studenckich ? Hance. Hanka wyjechała do Kanady i zmarła tam na nowotw�r, przed
śmiercią wysyłając Dance list i sowę.
Gdy osiądziesz na życiowej mieliźnie, złap wiatr nadziei w żagle i wypłyń
ponownie na szerokie wody szczęśliwości Joanna doświadczyła zdrady
małżeńskiej, poznając ją od dwóch stron zarówno jako wiarołomna żona, jak i ta
druga. W obu wypadkach nie potrafiła się pogodzić z niechlubną rolą, jaką
przyszło jej odegrać. Narastające wątpliwości i wewnętrzny niepokój sprawiają,
że Joanna postanawia odciąć się od toksycznej przeszłości i wyjechać. Dokąd?
Tego nie zdradza nawet swojej ukochanej siostrze. Joanna ma jednak dobrze
przemyślany plan. Decyduje się na pobyt w Domu Pracy Twórczej, co ma pozwolić
jej rozpocząć nowy etap w życiu. Długie rozmowy z nowo poznanymi ludźmi,
dzielenie się trudnymi historiami i doświadczeniami, czas na refleksję i
pogodzenie się z samą sobą dzięki temu Joanna odzyskuje siłę i chęć do życia.
Czy będzie potrafiła ponownie zaufać mężczyźnie, kiedy jeszcze raz los
podaruje jej szansę na miłość? Czy życie wraz z jego codziennością można
porównać do kalejdoskopu? Wszystko wokół mnie, zawsze ze zmiennością kolorów,
barwne czy szare, ale zawsze ruchome, nawet przemijające, ślady nienazwanego,
świat realny, sny, ból, radość, krzywda, miłość, brzydota śmierci, inne układy
w spotkaniach z ludźmi, zbliżających się, oddalających, obcych, bliskich. My i
oni w smutkach, doznaniach miłosnych, zdradach, przyjmujący ciosy,
wymieniający słowa, spojrzenia, gesty, a wokół płynący czas i w nim zanurzeni
my, oni, nasze plany, zachwyty, krzyk, wyciąganie rąk po nieuchwytne,
oddalenie, gorzkie smaki porażek, samotność. Siła i bezradność. To, co nas
spotyka, w czym istniejemy. My wspaniali, przegrani, głupi, rzadko szlachetni,
małostkowi, nikczemni, żywi i odchodzący.
Nawet najsilniejsi ludzie muszą mieć w życiu ostoję. Tam, gdzie bezduszny
świat przetacza się nad człowieczymi losami z siłą huraganu, gdy spełnienie
marzeń przychodzi nie w porę, gdy najłatwiej jest powiedzieć, że to już
koniec, nie chcę w tym uczestniczyć, trzeba znaleźć kogoś, kto odegna upiory i
pomoże nam się podnieść. Dwie kobiety, Laura i Antonina, dwie utracone
nadzieje, nieprzyjazny świat i łzy, kt�re potrafią przesłonić rzeczywistość. W
tym zamęcie jest też ciepły kąt, domowa kuchnia w magicznym miejscu, gdzie
przy pierogach i gorącej herbacie to, co złe, znika, niczym śnieg po wiosennym
deszczu. I choć nie można mieć wszystkiego, czasami wystarczy chwila, kt�rą
nieoczekiwanie zsyła nam przyjazny los. Wanda Majer-Pietraszak po raz kolejny
pokazuje, jak wielka siła kobiecej przyjaźni potrafi pokonać najtrudniejsze
chwile. A że odważnym szczęście sprzyja, Laura i Antonina nie zostaną ze
swoimi troskami tak zupełnie same. Bowiem Srebrny Widelec to miejsce, gdzie
niejedno się może wydarzyć.
Tytuł tej książki wziął się z ogrodu, w kt�rym przed laty wyr�sł krzew
tamaryszku. Wyr�sł piękny, o mocnych czterech gałęziach. Teraz, jesienią i
zimą krzew dzielnie przyjmuje na siebie lodowate zawieruchy i ciężkie śniegi,
lekko uginając gałęzie i wspierając jedne o drugie. Ale wiosną i latem, zn�w
smukły i zielony, zakwita fioletowo, koronką drobnych kwiat�w. Przyciąga
motyle, mruczące trzmiele, osy, a mieszkające obok w budce sikorki składają mu
przelotne wizyty.Bohaterkami tej powieści są cztery przyjaci�łki ? takie od
zawsze, od szkoły po ukończone r�żne studia. Dojrzałe, odważne, bliskie sobie
i piękne. Podnoszą się wzajemnie, gdy życie da im popalić, lub gdy potykają
się na nier�wnych ścieżkach losu, zawsze lojalne i niezawodne, zakwitają
radością, spotykając szczęście lub dostrzegając je u innych. Są r�żne, jak
r�żne jest ich miejsce w życiu i jak r�żne są ich zawody, ale zawsze wspierają
się jak gałęzie krzewu tamaryszku i zawsze mogą wzajemnie na siebie liczyć...
Gdy nadchodzi jesień życia wielu z nas rozmyśla o szczęśliwych chwilach, które
dawno przeminęły. Hanna ma za sobą jedynie smutne wspomnienia. Niekochana,
oszukiwana i zdradzana zamknęła się w sobie i unika ludzi, wierząc, że tylko
zwierzęta potrafią odwzajemnić jej uczucia. Nieufna samotna kobieta obserwuje
mijający czas. Jednak w Domu Aktora, gdzie spotka przebrzmiałe sławy, nie
sposób znaleźć ukojenie. Ale nic nie trwa wiecznie i los szykuje Hannie
ostatnią niespodziankę. Będzie musiała zdecydować, czy nadal chce stać na
poboczu życia, czy wyjść mu naprzeciw, aby zagrać główną rolę w
najtrudniejszym, bo prawdziwym, spektaklu, gdzie reżyserem jest samo życie.
Wzruszająca i pełna liryzmu opowieść o tym, ile piękna i dobra kryje się w
ludziach. Wanda Majer-Pietraszak, autorka „Kwitnącego krzewu tamaryszku” po
raz kolejny przekonuje czytelników, że warto mieć odwagę wyjść z cienia i
poszukać przyjaznych nam ludzi, pozostając przy tym sobą.
Dojrzała, wzięta aktorka Helena Horn po śmierci ukochanego męża odchodzi z
teatru i wraz z przyjaciółką, zdziwaczałą starą suflerką, przenosi się do
rodzinnego Milanówka. Najbliższym jej sąsiadem staje się zaprzyjaźniony doktor
Tomasz Zewer – rozwiedziony samotnik, doceniający smak whisky i towarzystwo
wiernego psa. Na tle zmieniających się pór roku w życiu Heleny pojawiają się
różnorodne postacie. Kobieta nawiązuje niewytłumaczalne kontakty z nieobecnymi
dawno rodzicami, którzy będą wtrącać się w jej życie, dopóki ta nie podejmie
ważnych dla siebie decyzji. Wyjawienie pewnej wstrząsającej tajemnicy odmieni
życie wielu ludzi.
