Książka ta nie miałaby prawa powstać, gdyby nie terapia odwykowa w Halcie,
mającym swój rzeczywisty odpowiednik w świecie uznawanym przez nas za
obiektywnie istniejący. Nie byłoby jej także, gdyby nie na stałe lub
okazjonalnie zasiedlający go ludzie: pacjenci i terapeuci – źródło inspiracji
do zbudowania kilku powieściowych bohaterów; gdyby nie specyficzny rytm,
regulujący upływający tam czas oraz padające podczas zajęć słowa, nierzadko
„wyrywane” z pacjentów za pośrednictwem zadań pisemnych, których treści
pomogły mi skonstruować kilka rozdziałów tej książki.
Wybrane i przygotowane do publikacji przez redaktora naukowego tomu artykuły
stanowią interesujący rezultat prac badawczych skoncentrowanych na osobie
Józefa Kotarbińskiego i na tym wszystkim, co jego twórczości, aktywności
kulturalnej, warsztatu aktorskiego, a nawet życia prywatnego dotyczy. []
Kompozycja i zakres tematyczny przygotowanej publikacji zasługują na uznanie,
a prace tu zamieszczone zainteresują zarówno badaczy literatury i dziejów
teatru, jak również tych czytelników, dla których osoba bohatera
zamieszczonych w tomie artykułów jest intrygująca.
Tom, który oddajemy do rąk Czytelnika, zawiera teksty zorientowane na
interdyscyplinarną analizę zjawisk związanych z kształtowaniem się, ewolucją
oraz modernizacją dramatu poetyckiego XIX stulecia, który jest we współczesnej
kulturze ponownie odkrywany i reinterpretowany. Autorzy starali się od nowa
spojrzeć na fenomen tej formy wypowiedzi artystycznej, a przez krytyczne
analizy dzieł mieszczących się w tym nurcie przyjrzeć się dokonaniom
artystycznym dramatopisarzy w perspektywie zarówno ich funkcjonowania w
tradycji, jak i nowoczesnych odczytań, ich funkcjonowania w przestrzeni
współczesnego dramatu. Dlatego, wychodząc od klasycznych, wciąż aktualnych
rozpoznań Ireny Sławińskiej sformułowanych w szkicu Ku definicji dramatu
poetyckiego, podjęto wielopłaszczyznową dyskusję dotyczącą m. in. istoty
dramatu poetyckiego, jego zakresu i cech ogólnych oraz szczegółowych
rozwiązań.
Publikacja Moniki Gabryś-Sławińskiej stanowi pionierskie ujęcie doniosłej fazy
w dziejach najważniejszego polskiego tygodnika XIX-XX wieku. Jej ukazanie się
jest dla humanistyki (historyków, prasoznawców, literaturoznawców,
bibliologów,teoretyków mediów, dziennikarzy) ważnym wydarzeniem. Będzie ona na
pewno nieustannie cytowaną pracą w przyszłych ujęciach losów pisma. A ze
względu na interdyscyplinarny charakter niewątpliwie będzie też z pożytkiem
czytana i przywoływana przez odbiorców z kręgów akademickich oraz
edukacyjnych. Dobrze, że ta książka powstała [...]. Jest to wartościowa
pozycja, w której bardzo starannie udokumentowano bogata zawartość
faktograficzną. Autorka całkowicie panuje nad stanem badań. Konteksty
interpretacyjne opiera na wszechstronnych lekturach uwzględniających
dyscyplinę macierzystą oraz zakres nauk pokrewnych [...]. Głęboko wierzę, że
książka znajdzie licznych czytelników reprezentujących różne dyscypliny
polskiej humanistyki. z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Budrewicza
Książka kontynuuje ważną i zasłużoną dla refleksji humanistycznej serię Obrazy
Kultury Polskiej. Zawiera 16 artykułów w większości poświęconych Stefanowi
Żeromskiemu lub twórcom pozostającym w jakiejś formie relacji bądź
oddziaływania osoby lub myśli pisarza. [...] Z ogromną satysfakcją stwierdzam,
że opublikowane w tomie prace wnoszą cenne i całkowicie nowe problemy, bądź
nowe rozpoznanie zjawisk literackich marginalizowanych lub pomijanych, sięgają
do niewykorzystanych dotąd źródeł, w tym często archiwalnych, operują bogatą i
aktualną literaturą przedmiotu. Książka ma zatem niewątpliwą wartość
poznawczą, a przy tym ma potencjał popularyzatorski. Stanowić może ciekawą
lekturę, gdyż zamieszczone w niej teksty napisane są nie tylko sprawną i
poprawną, ale piękną polszczyzną, są przejrzyście skonstruowane i spointowane.
[...] Dodatkowym, a przyznam, że nieoczekiwanym przeze mnie jej efektem jest
pokazanie, iż twórczość Żeromskiego ciągle budzi zainteresowanie i inspiruje
do nowych badań. To nie Żeromski źle się zestarzał, to zestarzały się
schematy, przez które był postrzegany. Z recenzji prof. dr hab. Jadwigi
Zacharskiej
