red. Arnold Kłonczyński Livres

Román Rybí krev od Jiřího Hájíčka pokračuje v linii venkovských próz a zavádí nás na jihočeský venkov přelomu osmdesátých a devadesátých let dvacátého století. Hana se po patnácti letech v cizině v roce 2008 vrací do polozatopené vesničky na břehu Vltavy, kde vyrůstala. Místo očekávaného šťastného života a učitelské kariéry však nachází opuštěnou náves. Přesto se odváží podívat zpět a zkoumá své vzpomínky a vztahy s lidmi, kteří pro ni kdysi hodně znamenali. Po čtyřicítce touží udělat si pořádek v sobě, uzavřít staré záležitosti a bolesti, a tak se setkává s otcem, bratrem a kamarádkami z dětství. Autor, po úspěšném románu Selský baroko, zkoumá českou vesnici a tentokrát se zaměřuje na rozpad jedné rodiny a vesnice v nových společenských okolnostech. Téma vysidlování a bourání obcí kvůli výstavbě jaderné elektrárny je aktuální i dnes, kdy osud dalších vesnic zůstává nejistý. Rybí krev však není jen „zeleným románem“, ale především poutavým lidským příběhem tří kamarádek, jejichž osudy je rozprášily do světa. Silně se zde ozývá touha po rodinné soudržnosti, lásce a odpuštění.

Kontakty pomiędzy Polską a państwami skandynawskimi od dekad cieszą się zainteresowaniem historyków reprezentujących różne ośrodki akademickie. Już w 1977 r. ukazała się książka Kazimierza Ślaskiego pt. Tysiąclecie polsko- skandynawskich stosunków kulturalnych, w której zebrano dotychczasowy dorobek historiografii w tym zakresie. Synteza ta wskazała, jak wiele obszarów wymaga bliższego poznania. W kolejnych latach powstawały prace, które poszerzały wiedzę na temat relacji polsko-skandynawskich w dziedzinie wymiany gospodarczej, stosunków politycznych i kontaktów kulturalnych ze wskazaniem na rolę wybitnych osobowości łączących Polskę i kraje skandynawskie na przestrzeni wieków. Znaczącą rolę odegrał w tych badaniach Instytut Polsko- Skandynawski, który powstał w Kopenhadze w 1985 r. Energicznie kierowany przez prof. Eugeniusza S. Kruszewskiego wydaje monografie, periodyk naukowy Rocznik Instytutu Polsko-Skandynawskiego i organizuje seminaria naukowe będące forum dyskusji naukowych dotyczących, nierzadko skomplikowanych, kontaktów Polski z krajami Północy. Podobną rolę pełnią badacze związani z Uniwersytetem Gdańskim, którzy kontynuując zapoczątkowane przez prof. Jana Szymańskiego1 spotkania naukowe, starają się stwarzać przestrzeń do cyklicznych spotkań historyków zajmujących się tą tematyką. Zarówno Instytut Polsko-Skandynawski, jak i Uniwersytet Gdański łączą osoby z nimi związane, dlatego kolejne spotkania historyków były współorganizowane przez obie instytucje. Pierwsze z nich odbyło się 21 września 2015 r. w Gdańsku z okazji 30-lecia Instytutu Polsko-Skandynawskiego2. Spotkania te kontynuowano w następnych latach. Drugie pod hasłem Skandynawia Polska. Ludzie, polityka, gospodarka i kultura miało miejsce 24 listopada 2017 r., zaś w 2019 r. historycy spotkali się w Gdańsku po raz trzeci. Odbyła się wówczas konferencja Polsko-skandynawskie stosunki kulturalne, naukowe i polityczne od XVI do XX wieku. Organizowane spotkania mają na celu przedstawienie aktualnego stanu badań w odniesieniu do relacji polsko-skandynawskich w ujęciu historycznym oraz dyskusję nad nowymi perspektywami badawczymi w zakresie tych relacji. Na niniejszą publikację składają się artykuły, które były prezentowane i dyskutowane podczas ostatniego z wymienionych spotkań. - fragment Wstępu