W lesie jeża Szymona jesień pachnie liśćmi i p�źnymi jagodami. Piaszczysta droga grzeje łapki, a łąka kusi przygodami, ale mama pospiesza ? muszą zdążyć przed nocą do legowiska. Gospodarz już im je uszykował na zimę. Jeszcze tylko kilka sł�w zamienionych z przyjaci�łmi z gospodarstwa i czas na sen. Tak zaczynają się przygody małego jeżyka w lesie. Poznajcie jego życie w rytm czterech p�r roku, jego nowe miejsca, ciekawych znajomych i przyjaci�ł na całe życie!
„na niby” to poetycka opowieść o rzeczywistości, wobec której ciężko o „plan ucieczki”. Wbrew tytułowi odnajdziemy tu silne zanurzenie w konkrecie i pewną twardość przekazu, podane jednak na tle czegoś, co określić można by mianem lirycznej mgły (pociągnięcia pędzlem, dźwięki deszczu, cienie pulsujące na chodniku). W książce jest dużo magii, której nie trzeba szukać w wydumanej rzeczywistości czy sztucznej poetyce. Wręcz przeciwnie: najwięcej delikatności i wnikliwego spojrzenia autorka kieruje tam, gdzie spodziewać się jej można najmniej (w rozmowie pod mammobusem, instrukcjach na opakowaniu, przybrudzonych szybach). W pewnym sensie nic tu nie jest więc na niby i nawet sanki mogą przejechać zupełnie na serio po zaminowanym moście. – Ewa Frączek
Jak pysznie pachnie wiosenna łąka! Jak miło spotkać znajomych po długiej zimie! A czyje to czarne oczka błyskają w trawie? My się jeszcze nie znamy! mówi jeż Szymon. Ale już mama zabiera go do lasu. Idą ścieżką, która wygląda jak z bajki, robi się gorąco. Nad leśnym jeziorem jest wesoło i głośno dzieci mają wakacje. Wakacje? Co to takiego? nie rozumie jeżyk, ale czuje, że to coś bardzo przyjemnego. Zapraszamy Was na wiosenno-letni spacer z małym Szymonem i jego mamą.
W lesie jeża Szymona jesień pachnie liśćmi i późnymi jagodami. Piaszczysta droga grzeje łapki, a łąka kusi przygodami, ale mama pospiesza muszą zdążyć przed nocą do legowiska. Gospodarz już im je uszykował na zimę. Jeszcze tylko kilka słów zamienionych z przyjaciółmi z gospodarstwa i czas na sen. Tak zaczynają się przygody małego jeżyka w lesie. Sprawdźcie, co porabia jesienią i zimą, dlaczego nie słucha mamy i czemu nie może spać w zimową noc.
Ocena Jana Sobieskiego według Władysława Konopczyńskiego. Temperament ognisty, natura uczuciowa, bogata, umysł bystry i otwarty, żarliwy w wierze, lecz jak na owe czasy swobodny w myśleniu, ogarniający wszystko, od spraw bałtyckich do czarnomorskich, od tajników dyplomacji do arkanów strategii i od filozofii, poezji do handlu i agronomii, charakter rwący się do wielkich czynów i najlepszej sławy, mówca w gabinecie wykwintny, w senacie majestatyczny a dostępny, w obozie popularny i chwytający za serce. Człowiek, jak już z tego zestawienia wynika, wyższy nad cała generację, aczkolwiek nie wyprzedzający epoki. Wódz narodu, powołany na to, aby podnosić ku sobie szlachetniejsze pierwiastki, a nie zniżać się ku pospolitości.