Radosław Ptaszyński Livres

Książka Magdaleny i Radosława Ptaszyńskich doskonale pokazuje, jak skalpel propagandy i nagonki Marca 1968 r. przeciął życie szczecińskich Żydów. Jej wyjątkowość to ukazanie mechanizmów wielkiej historii z perspektywy indywidualnych losów. Rozmowy z emigrantami, trud pracy w archiwach i ciekawa narracja pozwoliły na stworzenie swego rodzaju pomnika. Powstał w ten sposób fragment listy strat polskiej medycyny. Dzięki tej książce obecność nieobecnych staje się bliska każdemu, kto zechce po taką lekturę sięgnąć. Róża Król, przewodnicząca Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Szczecinie Tę książkę czyta się dobrze, liczne cytaty ze wspomnień, relacje, wreszcie koncentracja na bohaterach z krwi i kości powodują, że mamy do czynienia z wartką, wciągającą narracją. Są to losy, które mogłyby stać się kanwą dla pasjonującej opowieści fabularnej. Na takich składowych jak sielanka, napiętnowanie, wygnanie, życie na nowo, zbudowana została przecież nie jedna powieść i film. Marcin Zaremba, Uniwersytet Warszawski Docenić należy pomysłowość i konsekwencję Autorów w dociekaniu prawdy, co wbrew pozorom nie było sprawą łatwą, ponieważ temat wciąż wywołuje mnóstwo emocji. Autorzy opisują przeszłość i teraźniejszość szczecińskich medyków pochodzenia żydowskiego z godnym podziwu znawstwem i biegłością, nie zapominając przy tym o znaczeniu współczynnika humanistycznego. Eryk Krasucki, Uniwersytet Szczeciński Magdalena Ptaszyńska lekarz Oddziału Chirurgii Ogólnej, Transplantacyjnej i Naczyniowej Samodzielnego Publicznego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Szczecinie; doktorantka Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego. Radosław Ptaszyński politolog, socjolog, historyk; profesor w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Szczecińskiego; sekretarz redakcji Polish Biographical Studies; nominowany do Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego (2019), Nagrody im. Oskara Haleckiego w konkursie Książka Historyczna Roku (2018, 2019), Nagrody im. Jana Długosza (2019). Laureat Zachodniopomorskiego Nobla.

Książka Łzy Boga pokazuje zmiany, jakie dokonują się w ludzkiej duszy podczas odosobnienia, obnaża warunki więzienne zwykłemu czytelnikowi, łamie stereotypy o ludziach, którymi na co dzień pogardzamy. To przybliżenie portretu człowieka więźnia jako zwykłego człowieka, pozbawionego piętna przeszłości, człowieka potrzebującego nie litości, ale wsparcia, zrozumienia i miłosierdzia.

Kiedy 10 lutego 1976 roku w sejmie głosowano nad zmianami w Konstytucji PRL, był jedynym, kt�ry powiedział: nie. Nie ? PZPR nie jest kierownicza silą narodu, nie ? Polska nie jest państwem socjalistycznym działającym pod dyktando ZSRR, nie ? prawa obywateli nie mogą być uzależnione od wypełniania obowiązk�w wobec socjalistycznego państwa. Przeszło dwadzieścia lat wcześniej jako jeden z redaktor�w ?Tygodnika Powszechnego? odm�wił zamieszczenia nekrologu Stalina, a w 1968 roku głośno protestował przeciw agresji władz wobec zrewoltowanej młodzieży. Jego postawa sprzeciwu, zarazem głęboko rozważna i perspektywiczna, burzyła spok�j i zadowolenie decydent�w.Uznany za jednego z najwybitniejszych intelektualist�w polskich XX wieku Stanisław Stomma był patronem opozycji w PRL i budowniczym demokracji III RP.