Adri Boon Livres

Brieven van de Spaanse filosoof aan zijn vijftienjarige zoon over de kunst van het leven.

Miauw is misschien wel de intiemste roman van Benito Pérez Galdós (1843-1920), de Spaanse evenknie van Dickens, Balzac en Tolstoi. Met groot inlevingsvermogen wordt de ziel en de psyche blootgelegd van de even rechtschapen als plichtsgetrouwe ambtenaar Villaamil, die na bijna veertig jaar trouwe dienst door een gril van het lot ontslagen wordt en zijn pensioen in rook ziet opgaan. Villaamil heeft nog een gezin te onderhouden en doet wanhopig allerlei verwoede pogingen om weer in dienst te worden genomen. In de steek gelaten door zijn familie, die de ernst van de situatie maar niet wil inzien, bindt hij de strijd aan met de duistere krachten van de bureaucratie. Geleidelijk groeit in hem het besef van het hopeloze van zijn inspanningen en van zijn absolute eenzaamheid. De enige die zijn hart nog weet te beroeren is zijn kleinzoon Luis, die visoenen van God heeft en hem het laatste zetje geeft dat nodig is om het pad van de meest radicale loutering in te slaan. Op lichtvoetige maar daardoor niet minder aangrijpende wijze vertelt Galdós het verhaal van een vertwijfeld mens die een voor een de banden met het aardse doorsnijdt en het lot in eigen hand neemt.

Wat doet de brave ambtenaar Varamo wanner zijn salaries wordt uitbetaald in valse biljetten? De literaire satire van Aira werpt een vermakelijke blik op de Latijns-Amerikaanse samenleving. Het is 1923. Ambtenaar Varamo, een onopvallende man van ongeveer vijftig, krijgt aan het einde van de week zijn salaris. Tot zijn schrik zijn de twee biljetten van honderd peso die hij krijgt vals. De brave Varamo is bang dat hij van de vervalsing beschuldigd wordt. Volledig van streek gaat hij naar huis. Die nacht schrijft hij zijn eerste gedicht, dat vanaf dan een hoogtepunt in de moderne Latijns-Amerikaanse poëzie is. De belevenissen van Varamo zijn in de beste Latijns-Amerikaanse traditie beschreven en vormen een meeslepende satire op de samenleving en de wereld van de kunst.

Vijfentwintig jaar was Marilene Felinto toen zij voor deze roman de Jabuti-prijs ontving, de belangrijkste literaire onderscheiding in Brazilië. Haar verhaal is gepassioneerd, vijandig en onverzoenlijk. Het is eerder een oorlogsverklaring dan de jammerklacht van een slachtoffer. Hoofdpersoon Risia komt in opstand tegen de armoede en het harde leven in de miljoenenstad São Paulo. Ze haat het bedraog van haar vader en de liefdelooshied van haar moeder. Ze haat iedereen die het beter heeft dan zij en ze haat zichzelf om haar onvermogen om vriendschap te sluiten. Onder haar hevige woede gaat een hartverscheurende kwetsbaarheid schuil, een wanhopige behoefte aan liefde en geborgenheid. Scherp als een mes, hypnotiserend en rauw beschrijft Felinto de kindertijd van Risia en haar tocht naar het ongetemde noordoosten, de geboortestreek van haar moeder. Daar zal ze haar liefde vinden, en haar oorlog.