Embriologia w epoce baroku i rokoko

En savoir plus sur le livre

Lektura Bilikiewicza ukazuje, że wartości teoretyczne społeczności naukowej baroku były ściśle związane z empiryzmem. Embriolodzy cenili dokładność, pomysłowość w projektowaniu doświadczeń oraz obszerność danych. W epoce tej dążono do przedstawienia wiedzy w postaci systemu, co wymagało spójności zewnętrznej i szerokiego zasięgu. Różnicą w stosunku do współczesnych wartości była dezyderata zgodności z objawieniem. Barokowy model badań nakazywał poznawanie przyrody empirycznie, co, jak tłumaczył Francis Bacon, prowadziło do opanowania natury. Obserwacje post mortem uzupełniała anatomia animata, która stała się kluczowa dla badań. Metoda systematycznego otwierania zapłodnionych jaj, znana już w starożytności, była stosowana przez późnorenesansowych anatomów, takich jak Ulisses Aldrovandi i jego uczeń Volcher Koyter. Bilikiewicz analizuje ten okres, od Harveya do Caspara Wolffa. Historia embriologii od Arystotelesa do Harveya została gruntownie opracowana przez Brunona Blocha, jednak barok i Oświecenie wymagają dalszych badań. W 1930 roku dr Tadeusz Bilikiewicz z Instytutu Historii Medycyny w Krakowie podjął się opracowania tego tematu, przedstawiając historię embriologii w kontekście prądów umysłowych. Wyniki jego pracy zostały zaprezentowane na Międzynarodowym Kongresie Historii Medycyny w Rzymie i zyskały uznanie.