O przymierze z Niemcami Wybór pism 1923-1939

En savoir plus sur le livre

„Myśl polska winna pracować nie w kierunku poszukiwania koalicji równoważącej kooperację rosyjsko-niemiecką, gdyż taka koalicja, jak widzieliśmy, byłaby niemożliwością. Polska myśl polityczna winna pracować ku powołaniu do życia kombinacji politycznej odciągającej Niemców od Sowietów, właściwie Niemców od Rosji”. Władysław Studnicki w swojej publicystyce z dwudziestolecia międzywojennego wykazuje determinację w dążeniu do celu oraz bogactwo argumentacji zwolenników sojuszu z Niemcami. Sukces tej koncepcji nie zależał od prostego „tak czy nie?”, lecz od konsekwentnej realizacji długofalowego planu, który należało wdrożyć w sprzyjających okolicznościach. Jego trafne przewidywania i logiczna argumentacja stawiają go w czołówce polskiej myśli politycznej, zmagającej się z wyzwaniami słabego państwa. Spór o sojusz polsko-niemiecki sprowadza się do dylematu: czy w 1938 roku należało przyjąć żądania niemieckie i wziąć udział w krucjacie anty-sowieckiej. Dla zwolenników przymierza z Berlinem sprawa była bardziej złożona, a powodzenie wymagało długofalowego planowania, zwłaszcza po zerwaniu współpracy niemiecko-sowieckiej przez Hitlera. Studnicki, autor profetycznej książki o nadchodzącej wojnie, był czołowym rzecznikiem tej koncepcji, a jego prace z lat 20. i 30. XX wieku ukazują, jak wiele błędnych założeń można było uniknąć.