Nanga Parbat 1982

Nanga Parbat. Naga G�ra. Daleki, wyniosły masyw ośmiotysięczny, dźwigający się kilometrami pionu po�nad spieniony w szalonym pędzie Indus. Rzeka prze�wala swe brunatne wody skalnym korytem, wrzynają�cym się w głąb spalonych słońcem gliniastych zboczy. Hen, wysoko, majaczy spowity kłębami chmur śnież�ny kolos. Naga G�ra. Nanga Parbat. Marzenie wielu zapaleńc�w i mogiła wielu. Zmierzali ku jego świetli�stemu wierzchołkowi z uporem, na przek�r wszelkim przeciwnościom losu, nie bacząc na ponoszone trudy i ofiary. Wybrańcy, do kt�rych uśmiechnął się łaska�wie przekorny los, stawiali zwycięską stopę na śnież�nej kopule, sycili się radością spełnionego marzenia, spoglądali na ciągnące się aż po kres horyzontu mro�wie nieznanych w większości szczyt�w. Dopięli swego. Myślami wybiegali już w przyszłość, ku innym celom, nowe g�ry stawały się im drogowskazem wiodącym ku nadchodzącym dniom. Dla większości pretenden�t�w do tytułu zdobywcy Naga G�ra nie była jednak ła�skawa. Ogromna ich większość musiała pogodzić się z przegraną, przełknąć z uśmiechem gorzką pigułkę porażki, zadowolić się li tylko mianem członka trium�fującej wyprawy, kt�ry wni�sł jakiś tam wkład w dzieło ostatecznego zwycięstwa. A jakże często Nanga Parbat odbierała nawet i tę pociechę...